Abstract

هدف: تشنج پایدار یک اورژانس طبی و نورلوژیک کودکان بوده در صورتیکه درمان و تشخیص سریع انجام شود میتواندپیش آگهی مناسب داشته باشد... با توجه به لزوم برخورد درمانی جدی در مورد تشنج پایدار ‮‭Status Epilepticus )SE(‬ به عنوان اورژانس واقعی و علم به این موضوع که تاخیر در شروع و نحوه اداره درمان ‮‭SE‬ لطمات جبران ناپذیری از نظر عوارض عصبی و مرگ و میر بر جا می گذارد، تحقیق حاضر با هدف مقایسه میان دو روش استفاده از بنزودیازپین‌ها (انفوزیون مداوم میدازولام و دیازپام) قرار گرفتند. گروه اول: دیازپام با دوز ‮‭0.2mg/kg‬ بولوس و سپس با دوز ‮‭20mcg/kg/hr‬ آغاز و بتدریج حداکثر تا ‮‭0.2mg/kg/hr‬ تا کنترل تشنج انفوزیون یافت. گروه دوم: میدازولام با دوز ‮‭0.15mg/kg‬ بولوس و سپس با دوز ‮‭1mcg/kg/m‬ آغاز و بتدریج حداکثر تا ‮‭6mcg/kg/m‬ تا کنترل تشنج انفوزیون یافت. در موارد عدم کنترل تشنج از مشاوره بیهوشی و درمان با تیوپنتال استفاده گردید. نتایج به وسیله برنامه آماری ‮‭SPSS‬ نسخه ‮‭۱۴‬ ثبت و استخراج و جهت بیان نتایج از آمار توصیفی و برای تحلیل یافته‌ها از آزمونهای آماری ‮‭ANOVA ,T-test‬ و کای اسکوئر استفاده گردید. نتایج: از تعداد ‮‭۲۴‬ بیمار ‮‭RSE‬ ‮‭۱۶‬ نفر (‮‭۶۶/۶۶‬درصد) مذکر و ‮‭۸‬ بیمار (‮‭۳۳/۳‬درصد) مونث بودند. میانگین سنی بیماران (‮‭۲۱/۱‬+-) ‮‭۲۱/۲‬ ماه با حداکثر سنی ‮‭۱۰۸‬ و حداقل ‮‭۵/۵‬ ماه بوده است. در خصوص نوع تشنج ‮‭۲۰‬ بیمار (‮‭۸۳/۳‬درصد) مبتلا به تشنج از نوع جنرالیزه و ‮‭۴‬ بیمار (‮‭۱۶/۷‬درصد) مبتلا به تشنج از نوع پارشیال بوده‌اند. بین دو گروه از نظر سن، جنس، نوع تشنج تفاوت معنی داری ملاحظه نگردید ‮‭.)P<0.05(‬ از مجموع ‮‭۲۴‬ بیمار ‮‭RSE‬ تشنج ‮‭۱۳‬ بیمار (‮‭۵۵‬درصد) بوسیله داروهای بنزودیازپنی (انفوزیون مداوم میدازولام و دیازپام) و تشنج ‮‭۴‬ بیمار (‮‭۱۶/۶۶‬درصد) پس از عدم پاسخ بنزودیازپینی در مرحله بیهوشی عمومی بوسیله تیوپنتال کنترل گردید و ‮‭۷‬ بیمار (‮‭۲۹/۲‬درصد) بدون هیچ پاسخ درمانی فوت نمودند. در گروه دیازپام از مجموع ‮‭۱۲‬ بیمار تشنج در ‮‭۴‬ بیمار (‮‭۳۳/۳‬درصد) و در ‮‭۳‬ بیمار (‮‭۲۵‬درصد) تشنج در مرحله بیهوشی بوسیله تیوپنتال کنترل گردید و ‮‭۵‬ بیمار (‮‭۴۱‬درصد بدون پاسخ درمانی فوت نمودند. در گروه میدازولام از مجموع ‮‭۱۲‬ بیمار تشنج در ‮‭۹‬ بیمار (‮‭۷۵‬درصد) کنترل و در ‮‭۱‬ بیمار (‮‭۸‬درصد) تشنج در مرحله بیهوشی عمومی بوسیله تیوپنتال کنترل گردید و ‮‭۲‬ بیمار (‮‭۱۶/۶۶‬درصد) بدون پاسخ درمانی فوت نمودند. که از لحاظ آماری ارتباط معنا داری میان انفوزیون میدازولام و دیازپام از جهت پاسخ به درمان مشاهده گردید. ‮‭P=0.045(‬) درخصوص میانگین زمانی کنترل تشنج در گروه دیازپام (‮‭۴/۰۸‬+-) ‮‭۲۷/۵‬ دقیقه و در گروه میدازولام (‮‭۶/۵۰‬+-) ‮‭۱۶/۳۸‬ دقیقه بوده است که از لحاظ آماری ارتباط معنادار آماری میان انفوزیون میدازولام و دیازپام از جهت میانگین زمان پاسخ به درمان مشاهده گردید ‮‭.)P=0.047(‬ در خصوص نیاز تهویه مکانیکی در گروه دیازپام ‮‭۱۰‬ نفر (‮‭۸۳‬درصد) و در گروه میدازولام ‮‭۹‬ نفر (‮‭۷۵‬درصد) به علت نارسایی تنفسی تحت ونتیلاسیون مکانیکی قرار گرفتند. که تفاوت معنادار در دو گروه مشاهده نگردید ‮‭.)P=0.623(‬ بحث و نتیجه گیری: در پژوهش حاضر با توجه به مشاهده تفاوت معنی دار آماری در پاسخ به درمان (کنترل تشنج)، و میانگین زمان پاسخ به درمان بین میدازولام و دیازپام در بیماران ‮‭RSE‬ انفوزیون مداوم میدازولام به عنوان رویکرد درمانی موثر برای درمان صرع پایدار مقاوم کودکان و به عنوان داروی اولیه پس از عدم موفقیت کنترل تشنج با داروهای خط اول درمان ضد سرع توصیه می شود. کلید واژه‌ها: ‮‭Status Epilepticus, Refractory Satus Epilepticus, Diazepam, Midazolam‬